For some weird reason, I still haven’t gotten used to the fact that it already is 2005. Sometimes I still catch myself writing down 2004. When in a few months, its already going to be 2006.
It’s all moving too fast for me, I seem to have a rather hard time catching up. Catching up, or trying mighty hard not to let time move past, and obviously failing?
Here I go again catching myself fixated over the past, and unbelievably doing nothing about it.
Unfinished book to date: Peter Pan.
Friday, November 25, 2005
Thursday, November 24, 2005
Better than.
What makes a person better? Or at least, want to be better?
Is it the thought that someone’s watching?
Is it the prospect of a reward?
Is it the fear of missing out on something?
Of dying early?
Of not being good enough?
Is it the wonder to impress.
To please?
The want to be ‘better than’
The desire to be wanted
What?
Is it the discontent over what he or she is now?
Is it the knowledge that it is possible?
(nov.23, 3005)
Saturday, November 12, 2005
Shhhlinggg!
When do you know when enough is enough?
Naks. Kala mo kung gaano kaseryoso e no. Ang pinupunterya ko lang naman e, ‘pag umiinom ka, pa’no mo ba alam na dapat tumigil ka na…kasi malakas ang tama sa’yo maya-maya, mahihilo ka pag bumangon ka bukas, at higit sa lahat, magsisisisi ka that you took those last…ilang shots uli?!
My gas. Yes. I had a lot of gas. Pero teka. Let’s start from the very beginning. Bakit ko nga pala muna sinusulat ‘to cey? Aaaah, tama…para hinding-hindi ko malimutan yung gabing yun. Para di na maulit, okay? Hindi na mauulit dapat ha?
Game.
Tamang-tama ang simoy ng hangin. Di malagkit, di naman sobrang lamig. Gabi na, pero may mga lumulusong pa din sa tubig. Yung mesa namin, pinakamalapit sa shore. Dumating ang isang pitsel ng Mindoro sling. Pink, may apples pang lumulutang-lutang. Ano ‘to punch? Punch lang pala e. But wait, bakit hindi baso ang kasama ng pitsel, shot glass?! Siguro, para mas matipid? Para mas matagal maubos?
Hala sige, tuloy-tuloy ang kwentuhan. Pag balik pa namin ni Regi sa table nagtataka kami kung ba’t tumatawa sila Baq & Grace. Kaya pala…Near our table a bunch of kids dug a hole. So everytime a group of girls in skimpy clothes or men in their board shorts passed us by, one of them suddenly disappears (o sige OA ang disappears) at the very least, loses his/her balance. Ang babaw no. Pero nakakatawa lang, pramis. O epekto ba yun nung shling? Ewan. Basta, pagkatapos ng ilang babae’t lalakeng na wa-poise sa harapan namin, tumigil na kami sa katatawa. Baka kami pa ang pagdiskitahan, pagkamalang kami ang naghukay nung butas sa dilim. Pero I must say ha…magandang alterantive source of entertainment.
Ayosh. Paubos na yung isang pitsel. Nung una, tahimik lang ang kwentuhan. Tapos mejo lumalakas na ang tawanan. May pa-apir apir pang nalalaman pag maganda ang joke. Of course, lilipas ba naman ang gabi without me going to the CR to relieve my ever-reliable/ ang bilis mapunong pantog?
Mga ilang balik pa. Parang mas madaling magpatihulog kesa ang maglakad. Tas naririnig ko yung ibang tao…Op op…sabay extend ng kamay to help. Ba’t kaya. Aaah, kasi malalaglag na ko. Ayun, nakabalik pa rin naman sa upuan nang safe.
Shige pa. Shige. Hep. Tigil muna. Parang nanlalamig yung batok ko. Hmmm, parang ganito din yung naramdaman ko nung lumagok-lagok ako dati ng bend me over (which to my dismay I had to discover the hard way what it meant…) sa pag-aakalang juice lang ito na may konting-konting halo ng kung ano mang alcohol. Parang sumasama yung pakiramdam ko. Pero sayang ang gabi. Hala, sige, buhos lang nang buhos!
Omygas. Yes, gas lang ‘to. Makukuha sa burp. Ilang dighay pa nawala din yung sakit ng batok ko at paninigas ng sikmura. Orayt, tuloy ang ligaya.
May dumaang magbabalot, bumili si Baq. Gusto ko din sana…kaso, hmmm. Wag na lang. Kaka-dinner lang namin kanina e. So, dapat ok lang na walang pulutan diba? Diba…?
Woooo-hoooo! Yeaaaahhhhh…Sayaw naman tayo. Sayaw tayo. Shwing. Shwing. Blag. Masarap pala humiga sa buhangin pag gabi. Tinatamad na sana ako bumangon kaso hinila ako ni Regi para tumayo.
Ubos na? Isa pang pitsel! Hala, sige, fight naman kami.
Di na namin naubos yun e. Halfway thru the second pitcher ata inantok na…kaya pack-up na pack-up. Log-tu na log-tu.
Pag gising ko, wow men, umiikot ang mundo ko. Ilang beses ata ako bumalik sa banyo para sumuka. Ahshet. Tubig lang ang katapat nito. Pag inom ko ng tubig, after a few minutes, balik sa banyo para ilabas uli.
Di kaya gutom ako? So game, niyaya ako ni Regi kumain. Baka kailangan lang malamanan ang tiyan. Mainit na sabaw. Gusto ko ng Mami. Maaaaahhhhmmmmmmmiiiiiiiii.
I finally got the courage to get off the bed and get some breakfast. Lakad ng konti. Kaya pa…kaya pa…bweck…balik balik balik.
I never even got to the door. Sa gate pa lang inabutan na ko. Yeba. Binuhusan ko na lang ng tubig. Di naman siguro mapupuna ng kapitbahay?
Okay okay, let’s try this one more time. Kaya mo ‘yan Cey…kaya mo yan…Kapit kay Regi para di bumagsak. Whew…ayan na ang kainan. “Miss, isang order ng wooowww meron silang Mami!!” Parang yung inimagine ko kanina.
Hmmmm…Now I’m going to get better! Or so I thought. A few sips of the soup and I was holding the waitress’ arm begging her to point me towards the CR. Strike One! Oh, look, is that my mami? It looked just the same when I saw it only a few minutes ago…only…it was in a different type of bowl.
Break muna. Balik sa tubig. Tubig…Sige konti pang tubig. Balik na naman sa banyo. Nakakahiya, nakatingin na yung ibang tao sa mesa. Nakatalungko lang ako with my bowl of steaming hot Maggi chicken noodles in front of me.
Di ko na ‘to ma-take. Ibang klaseng learning experience. Take in mami, take out mami. Take in tubig, take out tubig. Reversed peristalsis at its finest. I’m never drinking again. Ayoko na po. Di na po mauulit. God, sorry na please sorry na. Tama na please!
Nakatalungko na lang ako sa mesa. Nagtitinginan ang iba pang kumakain. Kebs lang ako. Pag nasa ganung sitwasyon ka, wala ka nang energy isipin pa ang iniisip ng ibang tao. Basta, sana na lang, umayos na ang lahat!
Called robby. Remembered him telling a story a few weeks back about having drunk more than what he could take. Kakahiya. Mukhang nagising ko pa ata sa pagkakapahinga dahil galing lang sya sa lamay ng lola nya.
Ang sagot: Hydrite.
Ang problema: Walang botika sa white beach. Huwaaahhht?
Next best thing: Gatorade.
Kung nasa tamang pag-iisip lang ako, di ako kakagat sa P40/bottle na Gatorade. Pero dahil akala ko talaga mamamatay na ko sa sobrang sama ng pakiramdam ko. Bumili ako ng isa, dalawa…tatlong boteng Gatorade.
Sa wakas. Di ko na sinu** palabas. Wonderful. Pero syempre, di ko pa rin kayang sumakay sa banana boat. Baka malagay pa ko sa balita: Puerto Galera, polluted beyond belief. Kasalukuyang isinara ang White Beach sa mga manlalangoy dahil sa unidentified floating kadiri substance na natagpuang nakakalat sa tubig ng Puerto Galera. Napag-alamang ito ay nanggaling sa isang babaeng engers, tadtad ng hang-over nag-tangka pa ring mag-banana boat…
Ayan, so habang naglalangoy ang mga kasama ko, dun na lang ako sa buhangin…nagpamasahe. Promise, gumanda ang pakiramdam ko!! Pero sa katangahang-palad, dahil malapit na kaming umalis for Manila, naligo ako. Nawala ang sakit ng sikmura, napalitan ng sakit ng katawan. Ibang kwento naman yun. Salamat na lang sa Diyos di tumuloy sa trangkaso.
Naks. Kala mo kung gaano kaseryoso e no. Ang pinupunterya ko lang naman e, ‘pag umiinom ka, pa’no mo ba alam na dapat tumigil ka na…kasi malakas ang tama sa’yo maya-maya, mahihilo ka pag bumangon ka bukas, at higit sa lahat, magsisisisi ka that you took those last…ilang shots uli?!
My gas. Yes. I had a lot of gas. Pero teka. Let’s start from the very beginning. Bakit ko nga pala muna sinusulat ‘to cey? Aaaah, tama…para hinding-hindi ko malimutan yung gabing yun. Para di na maulit, okay? Hindi na mauulit dapat ha?
Game.
Tamang-tama ang simoy ng hangin. Di malagkit, di naman sobrang lamig. Gabi na, pero may mga lumulusong pa din sa tubig. Yung mesa namin, pinakamalapit sa shore. Dumating ang isang pitsel ng Mindoro sling. Pink, may apples pang lumulutang-lutang. Ano ‘to punch? Punch lang pala e. But wait, bakit hindi baso ang kasama ng pitsel, shot glass?! Siguro, para mas matipid? Para mas matagal maubos?
Hala sige, tuloy-tuloy ang kwentuhan. Pag balik pa namin ni Regi sa table nagtataka kami kung ba’t tumatawa sila Baq & Grace. Kaya pala…Near our table a bunch of kids dug a hole. So everytime a group of girls in skimpy clothes or men in their board shorts passed us by, one of them suddenly disappears (o sige OA ang disappears) at the very least, loses his/her balance. Ang babaw no. Pero nakakatawa lang, pramis. O epekto ba yun nung shling? Ewan. Basta, pagkatapos ng ilang babae’t lalakeng na wa-poise sa harapan namin, tumigil na kami sa katatawa. Baka kami pa ang pagdiskitahan, pagkamalang kami ang naghukay nung butas sa dilim. Pero I must say ha…magandang alterantive source of entertainment.
Ayosh. Paubos na yung isang pitsel. Nung una, tahimik lang ang kwentuhan. Tapos mejo lumalakas na ang tawanan. May pa-apir apir pang nalalaman pag maganda ang joke. Of course, lilipas ba naman ang gabi without me going to the CR to relieve my ever-reliable/ ang bilis mapunong pantog?
Mga ilang balik pa. Parang mas madaling magpatihulog kesa ang maglakad. Tas naririnig ko yung ibang tao…Op op…sabay extend ng kamay to help. Ba’t kaya. Aaah, kasi malalaglag na ko. Ayun, nakabalik pa rin naman sa upuan nang safe.
Shige pa. Shige. Hep. Tigil muna. Parang nanlalamig yung batok ko. Hmmm, parang ganito din yung naramdaman ko nung lumagok-lagok ako dati ng bend me over (which to my dismay I had to discover the hard way what it meant…) sa pag-aakalang juice lang ito na may konting-konting halo ng kung ano mang alcohol. Parang sumasama yung pakiramdam ko. Pero sayang ang gabi. Hala, sige, buhos lang nang buhos!
Omygas. Yes, gas lang ‘to. Makukuha sa burp. Ilang dighay pa nawala din yung sakit ng batok ko at paninigas ng sikmura. Orayt, tuloy ang ligaya.
May dumaang magbabalot, bumili si Baq. Gusto ko din sana…kaso, hmmm. Wag na lang. Kaka-dinner lang namin kanina e. So, dapat ok lang na walang pulutan diba? Diba…?
Woooo-hoooo! Yeaaaahhhhh…Sayaw naman tayo. Sayaw tayo. Shwing. Shwing. Blag. Masarap pala humiga sa buhangin pag gabi. Tinatamad na sana ako bumangon kaso hinila ako ni Regi para tumayo.
Ubos na? Isa pang pitsel! Hala, sige, fight naman kami.
Di na namin naubos yun e. Halfway thru the second pitcher ata inantok na…kaya pack-up na pack-up. Log-tu na log-tu.
Pag gising ko, wow men, umiikot ang mundo ko. Ilang beses ata ako bumalik sa banyo para sumuka. Ahshet. Tubig lang ang katapat nito. Pag inom ko ng tubig, after a few minutes, balik sa banyo para ilabas uli.
Di kaya gutom ako? So game, niyaya ako ni Regi kumain. Baka kailangan lang malamanan ang tiyan. Mainit na sabaw. Gusto ko ng Mami. Maaaaahhhhmmmmmmmiiiiiiiii.
I finally got the courage to get off the bed and get some breakfast. Lakad ng konti. Kaya pa…kaya pa…bweck…balik balik balik.
I never even got to the door. Sa gate pa lang inabutan na ko. Yeba. Binuhusan ko na lang ng tubig. Di naman siguro mapupuna ng kapitbahay?
Okay okay, let’s try this one more time. Kaya mo ‘yan Cey…kaya mo yan…Kapit kay Regi para di bumagsak. Whew…ayan na ang kainan. “Miss, isang order ng wooowww meron silang Mami!!” Parang yung inimagine ko kanina.
Hmmmm…Now I’m going to get better! Or so I thought. A few sips of the soup and I was holding the waitress’ arm begging her to point me towards the CR. Strike One! Oh, look, is that my mami? It looked just the same when I saw it only a few minutes ago…only…it was in a different type of bowl.
Break muna. Balik sa tubig. Tubig…Sige konti pang tubig. Balik na naman sa banyo. Nakakahiya, nakatingin na yung ibang tao sa mesa. Nakatalungko lang ako with my bowl of steaming hot Maggi chicken noodles in front of me.
Di ko na ‘to ma-take. Ibang klaseng learning experience. Take in mami, take out mami. Take in tubig, take out tubig. Reversed peristalsis at its finest. I’m never drinking again. Ayoko na po. Di na po mauulit. God, sorry na please sorry na. Tama na please!
Nakatalungko na lang ako sa mesa. Nagtitinginan ang iba pang kumakain. Kebs lang ako. Pag nasa ganung sitwasyon ka, wala ka nang energy isipin pa ang iniisip ng ibang tao. Basta, sana na lang, umayos na ang lahat!
Called robby. Remembered him telling a story a few weeks back about having drunk more than what he could take. Kakahiya. Mukhang nagising ko pa ata sa pagkakapahinga dahil galing lang sya sa lamay ng lola nya.
Ang sagot: Hydrite.
Ang problema: Walang botika sa white beach. Huwaaahhht?
Next best thing: Gatorade.
Kung nasa tamang pag-iisip lang ako, di ako kakagat sa P40/bottle na Gatorade. Pero dahil akala ko talaga mamamatay na ko sa sobrang sama ng pakiramdam ko. Bumili ako ng isa, dalawa…tatlong boteng Gatorade.
Sa wakas. Di ko na sinu** palabas. Wonderful. Pero syempre, di ko pa rin kayang sumakay sa banana boat. Baka malagay pa ko sa balita: Puerto Galera, polluted beyond belief. Kasalukuyang isinara ang White Beach sa mga manlalangoy dahil sa unidentified floating kadiri substance na natagpuang nakakalat sa tubig ng Puerto Galera. Napag-alamang ito ay nanggaling sa isang babaeng engers, tadtad ng hang-over nag-tangka pa ring mag-banana boat…
Ayan, so habang naglalangoy ang mga kasama ko, dun na lang ako sa buhangin…nagpamasahe. Promise, gumanda ang pakiramdam ko!! Pero sa katangahang-palad, dahil malapit na kaming umalis for Manila, naligo ako. Nawala ang sakit ng sikmura, napalitan ng sakit ng katawan. Ibang kwento naman yun. Salamat na lang sa Diyos di tumuloy sa trangkaso.
Subscribe to:
Posts (Atom)
