Mga Pagbabalik-tanaw sa Kalakbay Part 4

Isa pa...

Trivia lang...dapat si pareng Ben magpapalit ng pangalan. Ben Pho sa unang issue, Ben Chinko sa sunod, Ben Sison...
Wala lang. E parang astig na yung ben pho. Di pa obvious kung 'san galing yung pangalan. Kaya ayun. Nagsimula, natapos ang pagsusulat para sa Kalakbay bilang Ben Pho.

===

Hango sa tunay na karanaSAM
Ni: Ben Pho
Mabait, malambing, at cute. Tisoy at balingkinitan ang katawan. Ganito ang pagkakaalala ko kay Sam. Hindi ko na masiguro kung kailan kami unang nagkita, basta ang alam ko, mabilis ko siyang nakapalagayang loob. Dati-rati’y madalas ko siyang nakikita sa tuwing lalabas ako ng bahay at tiyempong mamamasyal din naman siya. Nang mga panahong iyon, maayos pa si Sam.

Isang araw, naiwan yata nila Ate Bing na bukas ang pinto, at dahil dito ay nakaalis si Sam nang di nila namamalayan. Ilang linggo din halos siyang nawala. Inakala ng marami na patay na siya. Nakapangingilabot isipin na maaring ang naging huli niyang hantungan ay isang bandehadong inihain sa hapag-kainan ng mga sunog-baga…..Asusenang Sam.

Nagulat na lang ako nang isang gabing napadaan ako sa harap ng bahay nila Ate Bing. Matapos ang ilang linggong pagkawala, sumulpot muli si Sam. Ibang-iba na ang kanyang itsura---nanlilimahid sa grasa ang kanyang ginagalis katawan, iika-ika ang kanyang paglakad dahil sa napilay na kanang paa, at mistulang nabubulok na ang kanyang kaliwang mata. Umalis siyang isang makisig na Japanese Spitz na maputi at malago ang buhok, may kislap sa mga mata, at may tindig na machong-macho ang dating; at nagbalik na taglay ang kalunos-lunos na anyo. Kung hindi mo siya kilala noon, matatkot ka pa sa kanya. Ngunit pangit man siya at mabaho, pinauwi pa rin siya ni Ate Bing sa kanilang bahay. Sa paglipas ng panahon, nanumbalik ang malago niyang buhok, unti-unti nang umayos ang kanyang paglakad, at tuluyan mang nabulag ang kanyang kaliwang mata, mababakas pa rin ang kislap sa kanyang natitirang kanang mata.

Siguro iniisip ninyo na imbento ko lang ang kwentong ito. Sino ba naman kasi ang magpapapasok sa kanilang bahay ng isang asong tulad ni Sam? Masyado sigurong mahirap isipin na makakayanan pang tanggapin ni Ate Bing ang isang asong bulag, galisin, at pilay. Kung sa bagay……pero di ba mas mahirap isipin na tayo na naglayas ng ilang beses ay tinatanggap pa rin muli?

Ang isang nabulag na mata—mapapantayan pa rin ng paningin ng natitirang isa; ang pilay—nahihilot pa; ang galis—nakukuha sa paligo at gamot; pero ang kasalanan, di yata nakukuha sa hilot o simpleng paligo. Kung naamoy lang at nakikita ang bakas ng mga pagkakasala natin, siguradong mas kalunos-lunos at mabaho pa tayo kay Sam.
Gaya ni Sam, marami sa atin ang pilay; iika-ika at hirap na hirap maglakad papabalik sa Diyos—pero pagdating sa gimik at inuman……HALA! Para bang dinapuan ng milagro at kumakaripas na sa pagtakbo! Napakadali para sa ating magbulag-bulagan sa mga biyaya Niya, paano, para sa atin, hindi ito sapat; pero pagdating sa pamimintas sa kapwa o sa pagtingin ng bagong kaiinggitan sa mga katabi, para bang lumilinaw bigla ang ating mga mata! Kung tutuusin, marami sa atin ang masahol pa kay Sam—hindi lang bulag o pilay; bingi at pipi din. Bingi sa tawag Niya. Pipi pagdating sa pagbibigay-puri sa Kanyang pangalan…..pero tinutubuan ng boses pagdating sa pagbubuhat ng sariling bangko. Si Ate Bing ay isang ordinaryong tao lamang, pero nakuha niyang tanggapin muli si Sam; pano pa kaya kung tayo ang magbalik sa Diyos na Maylikha sa atin? Kahit gaano man kalunos-lunos ang ating anyo, lumapit lang tayo muli, humingi ng tawad sa ating paglayas, at siguradong tatanggapin Niya tayo ng may buong galak at pagmamahal.

Gusto ko sanang itigil na dito ang kwento, pero ang totoo hindi pa dito nagtatapos ang istorya. Sa ngayon, nawawala muli si Sam. Bakit kasi kailangan pa niyang lumayo at magpakahirap, kung pwede naman siyang mamuhay ng masaya sa bahay ni Ate Bing?!? Nanghihinayang ka ba kay Sam? Sa tuwing makakakita ka ng asong ligaw, isipin mo na lang si Sam, at ang istorya niyang walang hapi ending. Alalahanin mo, pareho lang tayo ng kwento--lahat tayo, ay nakararanas ng paglalayas… pero hindi pa tapos ang storya ng buhay natin. Nasa atin na lang kung pipiliin nating manghinayang habang buhay dahil sa sinayang na pagkakataong umuwi muli kay Hesus, o ang bumalik sa landas patungo sa isang hapi ending kasama Niya. Tandaan mo lang: hindi ito kwentong barbero.

Mga Pagbabalik-tanaw sa Kalakbay Part 3

Blast from the past.

========
Isang Untitled Piece
Ni: Ben Pho
Sayang naman ang oras kung mamroblema tayo masyado ngayon, tapos bukas pala ay patay na tayo.

Hindi ko gustong manakot. Sana lang ay huwag nating gawing trabaho ang pagiging tao. Hindi obligasyon ang buhay. Regalo ‘to, kaya dapat ang bawat segundo ineenjoy. King masaya tayo sa ngayon, huwag na lang tayo mamroblema kung kailan kaya tayo mabibigyan ng mabigat na krus. Matuto naman tayong magpasalamat. Kung mahirap naman ang buhay, magsumikap tayong ayusin ito at iasa na lang ang mga bagay na di na magagawan ng paraan sa Diyos. Ganyan lang…pag nang-aasar ang buhay, dapat di tyo pikon, matuto tayong mamilosopo.

Oo, madali itong sabihin para sa akin, dahil naging mabait ang buhay sa akin. Pero minsan, napapaisip ako: kung ayaw ng Diyos na masaktan ang mga anak Niya, bakit madming mahirap sa mundo, bakit araw-araw ilang inosente ang napaptay ng sakit o ng kapwa tao, bakit madaming nabibilanggo ng walng sala?

May sistema ba ng raffle sa langit—‘pag nabunot ang pangalan mo ay seswertihin ka sa lupa, at pag hindi naman ay…sorry ka na lang?

Sa gitna ng problema, paalalahanan mo lang ako ng ganito: “Mahal ka ng Diyos, napakabait Niya at kailanma’y di ka pababayaan” ay madali akong maniniwala sa iyo. Pero paano mo ito sasabihin sa iisang taong nakabilanggo at tuluyang iniwan na ng asawa’t anak? Sa isang lalaking kasing edad mo, ngunit nang kaka-graduate pa lang sa high-school ay napiit na sa Munti’ dahil nakapatay ng kapwa estudyante sa isang ramble?

Ano ang kabuluhan ng mga salitang “Mahal ka ng Diyos” sa mga batang lansangan na ang tanign paraan upang makakain ay ang manlimos? SA isang taong nalaman na di matatapos ang tatlong buwan at kailangan na siyang pagawan ng magandang damit na pamburol at mamahaling kabaong?

Hindi ko alam.

Minsa’y naisip kong dispalinghado magbigay ng sentensya ang buhay. Nakaklungkot dahil lalong napapatingkad ang ating mga kasuwertehan sa buhay kapag nakikilala natin ang mga kapwa nating minalas.

Madumi man ang lansangan, masuwerte pa rin tayo at malaya tayong kakagala dito. Wala man tayong pera para mag-Chocolate Kiss or Barrio Fiesta araw-araw, buti na lang at nakakakain pa rin tayo ng maayos. Hindi man malaki ang kita’ natin, buti na lang at di ito kailangan gastusin sa mga mamahaling gamot at espesyalista.
Pero teka, ano ito? Ibig sabihin ba’y liligaya tayo dahil sa kapahamakang sinapit ng ibang tao? Makikita lang ba natin na swerte tayo dahil sadyang minalas ang iba?
Totoo na pinagtrabahuhan din natin ang kung ano mang ligayang tinatamasa natin ngayon. AT ang hirap na dinaranas ng iba ay bunga ng sarili nilang pagkakamali…pero hindi rin natin matanggal na ang iba ay nabigyan ng ligaya o pasakit higit sa sukat ng pagsusumikap o kasalanang ginawa nila.

Babalik pa rin tayo sa unang tanong, paano natin ipamumkha sa mga taong ito an mayroon ngang Diyos? Sapat na ba ang ipagdasal ntin sila? Ang dalawin sila paminsan-minsan at bigyan ng donasyon?

Hindi ko rin alam.

Kung sabihin mong “Habang may buhay may pag-asa” matutuwa kaya ang mga taong ito, gayong magiging mas matamis pa siguro para sa ilan sa kanila ang mamatay at iwan na ang mga paghihirap ng sinumpaan nilang mundo?
Hindi ko talaga alam.

Nakakita na ako ng mga taong gaya ng nabanggit ko kanina. At nang makilala ko sila, naisip kong bigla, “Ang kapal ng mukha kong magreklamo sa aking buhay.” Paano ba talaga sinusukat ng Diyos kung sino ang may karapatan lumigaya, kung sino ang malayang makakaasa, kung sino ang buong-pusong makakapaghayag ng pagmamahal niya?
Ayaw kong sayangin ang oras ninyo sa pagbabasa ng article na ito…pero uulitin ko pa din, hindi ko talaga alam.
Kung bahagi man tayo ng porsyentong “sinwerte” sana’y sikapin nating maabot iyong mga kapatid nating “minalas” sa buhay—hindi upang inggitin sila, kundi upang sa kahit ilang sandali ay madama nila ang pagmamahal ng Diyos.
Lahat ng bagay na nangyayri ay may rason—ito, nasisiguro ko. Kung paano natin magagawa ang buhaying ang pag-asa sa mg taong ito, hindi ko lubos na nasisiguro. Ngunit ang lahat marahil ay nagsisimula sa pagkamulat at pagtanggap ng katotohanang ang bawat isa sa atin ay may kakayahang magmahal, gumawa ng kabutihan, at bigyan ng mukha ang Diyos dito sa lupa.


Hindi ito imposible, ito ang alam ko.

Mga Pagbabalik-tanaw sa Kalakbay Part 2

Owrayt...mag-reminisce. Sarap magsulat uli ng ganito. Pero para saan? Makapag-blog na nga lang...
Malayo pa ang pasko...pero parang kahit di pasko, nag-aapply pa din sa ibang utaw...ako?

======
PasKO o sa mga bata lang ba?
Ni: Ben Pho
“Sa ming bahay, ang aming bati: Meri Christmas na mawalhati, ang pag-ibig ang syang naghari. Araw-araw ay magiging Pasko lagi! Ang samhi po ng pampalito, hihingi po ng aginaldo…...Jingol bells, jingol bells, jingol all da wey! O waspun it is to ride on a wanhors opesley! Hey!”

Kasabay ang kalansing ng mga tansan at ang musika ng isang tambol na gawa sa latang binalutan ng plastic, ang mga kantang tulad nito ay talamak na talamak sa tuwing sasapit na ang pasko. Marami sa atin ang nagdaan na sa mga panahong iyon. Siguradong mas alam na natin ngayon ang tamang liriko ng mga kanta, subalit nakalulungkot isipin na para bang mas naiintindihan pa ng mga batang ito (na mali-mali ang salitang kinakanta) ang diwa ng pasko kay sa sa ating mga “matanda” na. Para sa isang bata, simple lang ang ibig sabihin ng pasko---Bertdey ni Hesus, panahon ng regalo at pagbibigayan, ang pagsasama-sama ng buong pamilya sa kasiyahan at pagmamahalan. Para sa isang matanda, ITO ay panahon para (sa wakas ay) makapagpahinga mula sa trabaho, magbigay ng aginaldo sa mga inaanak, o kaya ay magtago sa mga kinauutangan…at oo nga pala, para ipagdiwang ang kaarawan ni Hesus. Ang dami natin masyadong pinoproblema naduduling na tayo bago pa natin makita ang buong saysay ng Pasko. Dati ay nagtataka ako sa tuwing sinasabi nila na ang pasko ay para sa mga bata. Ngayon, sa kasawiang palad ay alam ko na kung bakit.

Ang hirap pag tumatanda…feeling mo alam mo na ang maraming bagay at wala nang rason pa para maniwala ka sa mga kwentong tila ay “illogical”. Ang hirap nang maniwalang baka sakaling may Santa Claus, baka totoong umiilaw nga ang ilong ni Rudolph, na pwedeng matupad ang hiling mo kapag may shooting star, at pwede ngang mapunuan ang isang matinding puwang ng kalungkutan sa puso ng bawat isa, sa pamamagitan ng pagdating ng isang sanggol--ang tagapagligtas na si Jesus. Kapag matanda ka na, kwentong barbero na lang ang mga ito sa iyo. Sinisisi natin ang pagiging baduy ng pasko sa kawalan ng pera, o sa pagtanggap ng kaunting regalo; ang hindi natin alam ay nagiging malungkot ang panahon dahil nilimot na natin ang tunay na rason ng selebrasyon.
Isinilang ni Maria ang anak ng Diyos, na si Jesus upang iligtas tayo sa ating mga kasalanan. Sa dinami-daming beses na natin itong narinig, imposibleng hindi mo pa ito nalalaman; pero sa totoo, pinaniniwalaan mo ba? Aling parte ba talaga ang mas mahirap paniwalaan: kung totoo ngang isinilang ang anak ng Diyos sa sabsaban nang araw ng pasko o ang katotohanang isa ka sa mga rason kung bakit ibinigay ng Diyos ang anak Niya sa mundo? Kung ayaw nating maging baduy ang pasko, bakit di natin balikan ang mga panahong mali-mali din ang ating mga kanta; ang mga paskong inabangan natin si Santa Claus; ang mga Disyembreng nakontento na tayo sa mga simpleng regalo. Kung gusto nating mahanap ang saysay ng Pasko, bakit di natin tanggapin sa ating mga puso ang isang munting regalo—isang sanggol.

Mga Pagbabalik-tanaw sa Kalakbay / FnQ

Namimiss ko na rin lang ang dating ceycey, edi babalikan ko na lang yung mga pinagsususulat ng ugok na 'yun.




Heto'ng isa sa mga unang sinulat nya para sa FnQ:

SERMON NG SANGGOL
Kahapon nagsimba ako. Sa tabi ko ay may mag-ina; di ko na gaano napuna yung nanay, napukaw na ang atensyon ko sa batang nakatingin sa akin. Nakakatuwa, sapagkat puro gilagid man ang laman ng bibig niya, walang pakialam siyang ngumisi sa aking di man niya kakilala o kaano-ano. Bakit nga ba habang bata ay libre ang ngiti, pero pag tanda, ang saya ay halos tapatan pa ng pera?
Malabo. Malamang alam nating lahat ang sagot, ayaw lang natin aminin. Mas masaya naman talaga ang buhay habang tumatanda ka, kaya lang, mukhang mas mahirap makontento. Andami masyadong problema, karaniwan, higit na madali ang malungkot kesa tumawa. Pero kung gagawin nating rason ang mga problema, edi habang buhay na tayong hindi sasaya. Sa totoo lang, hindi mauubos ang mga problema---may mga panahong magigipit ka sa pera, may eksam ka bukas, minalas ka sa puso, tumaas ang langis, may gera sa Mindanao. Kung iintayin nating maubos ang mga suliranin bago natin pipiliing lumigaya, talagang hindi na natin makakamtan ang saya.
Baka hindi ko man matapos ito. Pwedeng mamaya, makalimutan mo nang huminga. Wala naman talagang nakakaalam kung kelan mailalagay sa marmol don sa may Loyola ang mga pangalan natin. Hindi ako nananakot…kaso, naisip ko lang, ang iksi pala ng buhay, sayang naman kung hindi ko ito masusulit. Ang pangit naman atang malaman natin nang huli na, na hindi pala kaylangan na magsungit noon at mamroblema sa simpleng bagay; na hindi naman pala kailangan makasakit ng kapwa para matapos ang trabaho; na wala palang kwenta ang pagmumukmok at pagmumura nang na-gago ka ng ilang tao. Sino ba namang gustong manghinayang sa huli?
Hindi naman masamang pag-isipan ang mga problema. Natural, hindi naman pinipitas sa puno ng kalachuchi ang mga solusyon o nasasalo mula sa bibig ng kaklase mong humatsing. Ang hirap kasi sa’tin, masyado tayong mahilig magsarili; lahat tayo nagmamarunong at nagpipilit akuin ng mag-isa ang problema…kahit di naman kailangan. Nakalimutan na kasi natin ang isang bagay na marahil alam na alam natin nung tayo ma’y wala pang pakialam sa gilagidin nating mga ngiti— na isang tawag lang pala ang layo natin mula sa solusyon. Baduy na daw yon, sabi ng iba. Wala daw kwenta, para sa ilan. Ewan ko, pero para sa akin, mas madali yatang ngumiti kapag iniisip mong kahit kelan, tutulungan Niya tayo. Kaya pala ang saya ni Neneng Gilagid.

Must be PMS

Sometimes I wake up knowing that everything's going to be alright. Even when the sky's gray. Then I slump back on my seat and start feeling all shitty.
Must've eaten too much for breakfast.
Must've been what I've been thinking of last night.
On these days on the calendar, it's easiest to blame it on PMS.

Then I slap myself and say that it's all wrong; it simply isn't right to be feeling down when nothing's wrong. It's like inviting rain.

So, what now?

Maybe I'm thinking way too much about how I'm feeling today; about how I should feel. Maybe I'm growing old?

PMS. Stupid hormones.